Εκεί κάπου προέκυψε η απαρχή της εποχής της μοναξιάς, την οποία διανύουμε μέχρι και σήμερα. Ο τίτλος της: «υποφέρω γιατί ξέχασα πως να συνδέομαι». Ξεκινήσαμε με αποστροφή για τη θνητή μας κατάσταση, θερμοί αντιρρησίες του ρυθμού, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τον καθηλώσουμε, καταναλώσαμε την πολύτιμη ενέργεια μας σε τούτο το σκοπό και έπειτα από αιώνες πετύχαμε να καθηλώσουμε τους εαυτούς μας. Αποσυνδεδεμένοι. Από τη φύση, από το Όλο. Θυμάται κανείς μας πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις;

Από την μια πλευρά, ο “ειδικός” της κάθε γωνίας να μεταφέρει το κενό της θλίψης του και τις λαθεμένες του πεποιθήσεις, προβάλλοντας τα προσωπικά του ελλείμματα για να νιώσει ζωντανός. Από την άλλη ο “δέκτης”, να ξερνάει άπληστα το χάος του στον απέναντιί του, ο οποίος μεταμορφώνεται εν αγνοία του σε κάδο απορριμμάτων παριστάνοντας τον θεό.

Ο κομμωτής, ο μπάρμαν, η νυχού, ο γυμναστής, ο πανταχού παρόν καλοθελητής… ο ψυχολόγος μας.

Η έννοια του διαλείμματος στη ζωή μας δυστυχώς έχει χάσει τη σημασία της. Οι διακοπές ηχούν ως πολυτέλεια και ο κόσμος θεωρεί πως ξεκουράζει τη σκέψη του ενδίδοντας σε δραστηριότητες που περισσότερο αλλοιώνουν παρά αναπλάθουν τη συνείδησή του. Η συνείδηση του ανθρώπου θρέφεται από ύπνο, συναισθηματική ξεκούραση, διάβασμα, τέχνη, επαφή με αγαπημένους, επαφή με τη φύση, νοητική ηρεμία…Πόσα από αυτά έχουμε;

Αν και ως έθνος διατηρούμε ταλέντο στο συναίσθημα και τη δραματοποίηση, ως άτομα τείνουμε να συνδεόμαστε με τους άλλους περισσότερο νοητικά απ’ ότι συναισθηματικά. Αυτό σημαίνει πως στις επαφές μας, συχνά μεταφράζουμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε βασιζόμενοι σε διαδικασίες της σκέψης και όχι της αίσθησης. Για παράδειγμα, όταν ο σύντροφος μας μοιάζει απόμακρος, σπεύδουμε να δημιουργήσουμε σενάρια γύρω από τη συμπεριφορά του: “Ίσως να τον πείραξε κάτι που είπα, μήπως είχε άσχημη ημέρα στη δουλειά, ίσως δεν αισθάνεται το ίδιο για εμένα” κ.ο.κ

Είναι σαν να έχουμε προγραμματιστεί να βιώνουμε τη μοναξιά ως κοινωνική ήττα. Σαν μια απόρριψη του έξω δίχως τέλος. Στην πραγματικότητα βέβαια, η απόρριψη είναι από εμάς – προς εμάς. Η κριτική που δεχόμαστε είναι από εμάς – για εμάς. Απλώς η αυτό-απόρριψη ξέρει να καλύπτεται πολύ καλά.

Πολλές φορές συμβαίνει να μεταπηδάμε από σχέση σε σχέση και τα προβλήματά μας με το άλλο φύλο να παραμένουν ίδια. Συχνά, ο τωρινός μας σύντροφος μοιάζει να έχει κοινά χαρακτηριστικά με κάποιο προηγούμενο δεσμό μας, τα οποία αν δεν προσέξουμε κινδυνεύουν να μεταφερθούν και στις μελλοντικές ερωτικές μας σχέσεις. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που το καινούριο μας φλερτ μοιάζει να είναι πολύ διαφορετικό από τους πρώην μας. Κάπου εκεί νομίζουμε πως τη γλυτώσαμε, αλλά σύντομα διαπιστώνουμε πως έχουμε γίνει εμείς φερέφωνα της κακής συμπεριφοράς των πρώην μας, κάνοντας σε άλλους αυτά που κάποτε μισούσαμε. Ένα ερώτημα λοιπόν γεννιέται: Για ποιο λόγο κουβαλάμε σε όλες τις σχέσεις μας το ίδιο σύνολο συμπεριφορών, ενώ βλέπουμε πως δεν μας εξυπηρετεί;

Με αφορμή την πρόσφατη εθνική μας εορτή (και το περίφημο ΟΧΙ), εμπνεύστηκα να γράψω ένα άρθρο για το περίφημο ΝΑΙ του σήμερα και τη γενιά του ΝΑΙ. Μια γενιά γεμάτη φόβους και αυτό-απόρριψη, μια γενιά ανθρώπων ανίκανη να θεσπίσει τα όρια της και να πει όχι. Φοβόμαστε να πούμε όχι στη σχέση μας, στη δουλειά μας, σε φίλους και έτσι λέμε καθημερινά όχι στον εαυτό μας, διακυβεύοντας την ψυχική μας υγεία.

Το πως παρουσιάζουμε το σύντροφό μας στην οικογένεια μας και τον κύκλο μας θα αποτελέσει αργότερα την άποψη που θα καλλιεργηθεί ως προς το πρόσωπό του. Καλό θα ήταν λοιπόν να γίνουμε πιο επιλεκτικοί στο προσωπικό υλικό που μοιραζόμαστε με άτομα εκτός της σχέσης μας. Όσο δίνουμε υλικό σε άτομα έξω από τη σχέση μας για το τι συμβαίνει εντός της, τόσο παροτρύνουμε τους άλλους να μας δώσουν συμβουλές – και μάλιστα λαθεμένες – και τόσο απομακρυνόμαστε από το σύντροφό μας.

Τα ποσοστά δυσαρεστημένων ανθρώπων μέσα σε σχέση έχουν πλέον αυξηθεί δραματικά. Το ίδιο δραματικά έχουν αυξηθεί και τα διαζύγια, επιβεβαιώνοντας ότι η ανθρώπινη φυλή “πάσχει” στον κλάδο των σχέσεων. Σήμερα, αρκετοί άνθρωποι παραμένουν σε μια σχέση ενώ δεν είναι ικανοποιημένοι, άλλοι επειδή φοβούνται τη μοναξιά, άλλοι γιατί δε θέλουν να μπουν πάλι στη διαδικασία του dating. Άλλοι πάλι εγκαταλείπουν το πλοίο μετά από πολύ πόνο ή πριν καλά - καλά γνωριστούν με το σύντροφό τους. Αν κάθε σχέση που μοιάζει να έχει φτάσει στο απροχώρητο δεν είναι πάντα στο τέλος της, ενώ άλλες σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης όση προσπάθεια και αν καταβάλλουμε, τότε πώς ξέρουμε αν έχει έρθει η ώρα να μείνουμε ή να φύγουμε από τη σχέση μας;