Όταν ανοιγόμαστε και μιλάμε στον Ψυχολόγο αποδυναμώνουμε άμεσα τη διαταραχή μας και τα συμπτώματα της. Όταν παλεύουμε να κρατήσουμε κάτι μέσα μας, του δίνουμε δύναμη. Τη δική μας δύναμη. Όλη αυτή η προσπάθεια που καταβάλλουμε ώστε να μην ανοιχτούμε και εκτεθούμε θα μπορούσε να στραφεί προς την θεραπεία μας και όχι προς τη διατήρηση των συμπτωμάτων μας. Το πρόβλημα μας γίνεται σιγά σιγά το μυστικό μας και αποκτάμε σχέση μαζί του. Ασυνείδητα προσπαθούμε να το προστατέψουμε, νομίζοντας ότι έτσι θα προστατέψουμε τον εαυτό μας.

Γιατί αναπτύσσουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα; 

Οι άνθρωποι τείνουν να αντιμετωπίζουν την εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων σαν ένα κακό που τους βρήκε, το οποίο ανυπομονούν να τινάξουν από πάνω τους επιστρέφοντας έτσι στις παλιές τους συνήθειες. Αυτός όμως ο τρόπος σκέψης μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση δραματικά. Αντίθετα από την κοινή αντίληψη, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα αναπτύσσονται ως άμυνα του οργανισμού ενάντια σε εμάς, όχι για να μας τιμωρήσουν ή επειδή το σώμα μας και οι δυνάμεις μας αποφάσισαν να μας εγκαταλείψουν. 

Γιατί το σώμα μας αμύνεται σε εμάς;

Οι κρίσεις πανικού και άγχους αποτελούν μια έντονη τραυματική εμπειρία και μειώνουν δραματικά την ποιότητα ζωής του πάσχοντος. Αρκετά άτομα δηλώνουν πως πριν πάθουν την πρώτη τους κρίση δεν είχαν ποτέ στο ιστορικό τους περεταίρω ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι σύνηθες άτομα που φτάνουν σε κρίση να έχουν απωθήσει πολύ έντονο συναισθηματικό υλικό για χρόνια. Γι’ αυτόν τον λόγο, η άμεση διάγνωση και η αναζήτηση κατάλληλης θεραπείας αποτελούν πάντα προτεραιότητα σε τέτοιου είδους οξεία συμπτώματα. Οι κρίσεις πανικού μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής, με την προσέγγιση της ψυχοδυναμικής ψυχοθεραπείας.

Οι άνθρωποι θυμώνουμε για πολλούς και διάφορους λόγους. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με τα άτομα που θυμώνουν με την αδυναμία τους να θέσουν όρια στη ζωή τους. Τους παθητικά εξοργισμένους. Αυτή είναι και μια από τις πιο επικίνδυνες κατηγορίες θυμωμένων ανθρώπων. Γιατί; Επειδή οι παθητικά θυμωμένοι άνθρωποι δεν εκφράζονται στον περίγυρο τους, παρά κοχλάζουν εσωτερικά δηλητηριάζοντας τον εαυτό τους. Αυτή η μοιραία τακτική δεν αποτελεί μόνο την σχεσιακή τους καταδίκη, αλλά και το εισιτήριο τους για την ασθένεια.

Οι σκέψεις μας ξεσπάνε στο έντερο μας πολύ πιο συχνά από όσο νομίζουμε. Αυτή τους η επιρροή γίνεται εμφανής από την παιδική μας ηλικία με την ύπαρξη του πονόκοιλου. Πόσες φορές δε θέλαμε να πάμε στο σχολείο επειδή πονούσε η κοιλιά μας; Επειδή ίσως δεν είχαμε κάνει τα μαθήματά μας, ή φοβόμασταν να έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιο αυστηρό καθηγητή ή δύστροπο συμμαθητή! Σήμερα, πόσες φορές έχουμε ενοχλήσεις στην κοιλιακή μας χώρα όταν είμαστε αγχωμένοι, φοβισμένοι ή στεναχωρημένοι; Δεν είναι προϊόν της φαντασίας μας, το έντερο όντως σχετίζεται άμεσα με την ψυχολογία μας…

Με αφορμή την πρόσφατη εθνική μας εορτή (και το περίφημο ΟΧΙ), εμπνεύστηκα να γράψω ένα άρθρο για το περίφημο ΝΑΙ του σήμερα και τη γενιά του ΝΑΙ. Μια γενιά γεμάτη φόβους και αυτό-απόρριψη, μια γενιά ανθρώπων ανίκανη να θεσπίσει τα όρια της και να πει όχι. Φοβόμαστε να πούμε όχι στη σχέση μας, στη δουλειά μας, σε φίλους και έτσι λέμε καθημερινά όχι στον εαυτό μας, διακυβεύοντας την ψυχική μας υγεία.