Τα παιδιά των ουσιών είναι παιδιά ευαίσθητα στις ανάγκες των γονέων τους από μικρή ηλικία. Αντιλαμβάνονται και καταγράφουν τα λάθη που γίνονται επιμελώς. Συσσωρεύουν πόνο αν καταλάβουν ότι κάποιος ή και οι δυο γονείς δεν φροντίζουν τον εαυτό τους και τον γάμο τους και ο πόνος αυτός στην εφηβεία μετατρέπεται σε οργή.

Εκεί κάπου προέκυψε η απαρχή της εποχής της μοναξιάς, την οποία διανύουμε μέχρι και σήμερα. Ο τίτλος της: «υποφέρω γιατί ξέχασα πως να συνδέομαι». Ξεκινήσαμε με αποστροφή για τη θνητή μας κατάσταση, θερμοί αντιρρησίες του ρυθμού, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τον καθηλώσουμε, καταναλώσαμε την πολύτιμη ενέργεια μας σε τούτο το σκοπό και έπειτα από αιώνες πετύχαμε να καθηλώσουμε τους εαυτούς μας. Αποσυνδεδεμένοι. Από τη φύση, από το Όλο. Θυμάται κανείς μας πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις;

Από την μια πλευρά, ο “ειδικός” της κάθε γωνίας να μεταφέρει το κενό της θλίψης του και τις λαθεμένες του πεποιθήσεις, προβάλλοντας τα προσωπικά του ελλείμματα για να νιώσει ζωντανός. Από την άλλη ο “δέκτης”, να ξερνάει άπληστα το χάος του στον απέναντιί του, ο οποίος μεταμορφώνεται εν αγνοία του σε κάδο απορριμμάτων παριστάνοντας τον θεό.

Ο κομμωτής, ο μπάρμαν, η νυχού, ο γυμναστής, ο πανταχού παρόν καλοθελητής… ο ψυχολόγος μας.

Ας γίνουμε εμείς το παράδειγμα που θέλουμε να μυήσουμε τα παιδιά μας. Ας σταματήσουμε να φέρνουμε πλάσματα στη ζωή μέσα από διαστρεβλωμένες επιθυμίες, ατυχείς συνθήκες, ατομικά και κοινωνικά ψυχικά ελλείμματα και σχεσιακές αποτυχίες. Τι ποιότητες θέλουμε να κληρονομήσουν τα παιδιά μας από την παρουσία μας ως γονείς; Σίγουρα πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε ως αποτελέσματα συνθηκών των δικών μας γονέων και δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα. Φανταστείτε όμως, αν οι γονείς μας να είχαν βάλει και την ανάλογη συνειδητή προσπάθεια, πως θα ήταν άραγε σήμερα η κοινωνία;

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από κύματα ανησυχίας και αβεβαιότητας. Συναισθήματα όπως φόβος και αγανάκτηση κάνουν την εμφάνιση τους, αγγίζοντας νέα επίπεδα έντασης για την ανθρωπότητα. Η τακτική επαφή με ορθή πληροφορία, γίνεται απαραίτητη για τη δημιουργία και διατήρηση τόσο της συναισθηματικής μας ισορροπίας, όσο και της νοητικής μας σταθερότητας και ηρεμίας.

Είναι σαν να έχουμε προγραμματιστεί να βιώνουμε τη μοναξιά ως κοινωνική ήττα. Σαν μια απόρριψη του έξω δίχως τέλος. Στην πραγματικότητα βέβαια, η απόρριψη είναι από εμάς – προς εμάς. Η κριτική που δεχόμαστε είναι από εμάς – για εμάς. Απλώς η αυτό-απόρριψη ξέρει να καλύπτεται πολύ καλά.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί έμπνευση μου στο χώρο της θεραπείας από την πλευρά του ασθενή. Μια προσπάθεια περιγραφής των σκέψεων που μπορούν να κυριεύσουν ένα άτομο που υποφέρει από κατάθλιψη με έντονα αισθήματα μοναξιάς και κενού. Οι άνθρωποι αφιερώνουν μεγάλο μέρος της σκέψης τους και της καθημερινής τους ανάγνωσης στο πως να ξεφορτωθούν ή να γλυτώσουν από δυσάρεστα συναισθήματα, συμπτώματα και σκέψεις.  Το πρώτο βήμα για τη θεραπεία οποιασδήποτε ψυχικής ανισορροπίας, είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η θεραπεία έρχεται με την κατανόηση και αποδοχή ενός συμπτώματος ή συναισθηματικής κατάστασης, όχι μέσα απο τη βιασύνη και την αντίσταση.