Κάθε φορά που περιμένουμε με αγωνία την επόμενη συνεδρία με τον ψυχοθεραπευτή μας, δεν σημαίνει ότι εξαρτόμαστε από αυτόν. Σημαίνει ότι όπως ένας μαθητής ανυπομονεί να δει τον δάσκαλο του ώστε να γεμίσει γνώση, έτσι και εμείς αποζητούμε το επόμενο βήμα, την επόμενη λέξη που θα μας δώσει την απάντηση και την ώθηση που χρειαζόμαστε προς την εξέλιξη μας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι εξαρτόμαστε πλέον από την εξέλιξη μας και αγωνιούμε να μην μείνουμε πίσω.

Εκεί κάπου προέκυψε η απαρχή της εποχής της μοναξιάς, την οποία διανύουμε μέχρι και σήμερα. Ο τίτλος της: «υποφέρω γιατί ξέχασα πως να συνδέομαι». Ξεκινήσαμε με αποστροφή για τη θνητή μας κατάσταση, θερμοί αντιρρησίες του ρυθμού, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τον καθηλώσουμε, καταναλώσαμε την πολύτιμη ενέργεια μας σε τούτο το σκοπό και έπειτα από αιώνες πετύχαμε να καθηλώσουμε τους εαυτούς μας. Αποσυνδεδεμένοι. Από τη φύση, από το Όλο. Θυμάται κανείς μας πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις;

Ας γίνουμε εμείς το παράδειγμα που θέλουμε να μυήσουμε τα παιδιά μας. Ας σταματήσουμε να φέρνουμε πλάσματα στη ζωή μέσα από διαστρεβλωμένες επιθυμίες, ατυχείς συνθήκες, ατομικά και κοινωνικά ψυχικά ελλείμματα και σχεσιακές αποτυχίες. Τι ποιότητες θέλουμε να κληρονομήσουν τα παιδιά μας από την παρουσία μας ως γονείς; Σίγουρα πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε ως αποτελέσματα συνθηκών των δικών μας γονέων και δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα. Φανταστείτε όμως, αν οι γονείς μας να είχαν βάλει και την ανάλογη συνειδητή προσπάθεια, πως θα ήταν άραγε σήμερα η κοινωνία;

Η υπερανάλυση χαρακτηρίζεται από νοητική φλυαρία. Μπορεί να εκφραστεί είτε εσωτερικά (μέσα στο κεφάλι μας), είτε εξωτερικά δια λόγου στον περίγυρό μας και τη σχέση μας. Αποτελείται συνήθως από συναισθηματικά φορτισμένες σκέψεις, σχετικές με γεγονότα παρελθοντικού ή μελλοντικού χρόνου. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των σκέψεων είναι η εξαντλητική ανάλυση, η οποία όμως δεν οδηγεί ποτέ σε λύση ή κάποια βαθύτερη κατανόηση.

Αν και ως έθνος διατηρούμε ταλέντο στο συναίσθημα και τη δραματοποίηση, ως άτομα τείνουμε να συνδεόμαστε με τους άλλους περισσότερο νοητικά απ’ ότι συναισθηματικά. Αυτό σημαίνει πως στις επαφές μας, συχνά μεταφράζουμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε βασιζόμενοι σε διαδικασίες της σκέψης και όχι της αίσθησης. Για παράδειγμα, όταν ο σύντροφος μας μοιάζει απόμακρος, σπεύδουμε να δημιουργήσουμε σενάρια γύρω από τη συμπεριφορά του: “Ίσως να τον πείραξε κάτι που είπα, μήπως είχε άσχημη ημέρα στη δουλειά, ίσως δεν αισθάνεται το ίδιο για εμένα” κ.ο.κ

Καμία από τις δυο κατηγορίες δεν είναι καλή ή κακή, λάθος ή σωστή. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους δίνουμε εμείς κάνοντας λάθος επιλογές. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που αναζητά σύντροφο για τη δημιουργία οικογένειας μπορεί να γοητευθεί από έναν εραστή σκεπτόμενη πως στην πορεία εκείνος θα ωριμάσει και θα χωρέσει στο μοντέλο του πατέρα. Η απογοήτευση της αργότερα γι’ αυτήν τη λάθος επιλογή της θα την κάνει να αποκτήσει αποστροφή γι’ αυτόν τον τύπο άντρα – όμως λανθασμένα.

Πολλές φορές συμβαίνει να μεταπηδάμε από σχέση σε σχέση και τα προβλήματά μας με το άλλο φύλο να παραμένουν ίδια. Συχνά, ο τωρινός μας σύντροφος μοιάζει να έχει κοινά χαρακτηριστικά με κάποιο προηγούμενο δεσμό μας, τα οποία αν δεν προσέξουμε κινδυνεύουν να μεταφερθούν και στις μελλοντικές ερωτικές μας σχέσεις. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που το καινούριο μας φλερτ μοιάζει να είναι πολύ διαφορετικό από τους πρώην μας. Κάπου εκεί νομίζουμε πως τη γλυτώσαμε, αλλά σύντομα διαπιστώνουμε πως έχουμε γίνει εμείς φερέφωνα της κακής συμπεριφοράς των πρώην μας, κάνοντας σε άλλους αυτά που κάποτε μισούσαμε. Ένα ερώτημα λοιπόν γεννιέται: Για ποιο λόγο κουβαλάμε σε όλες τις σχέσεις μας το ίδιο σύνολο συμπεριφορών, ενώ βλέπουμε πως δεν μας εξυπηρετεί;

Το πως παρουσιάζουμε το σύντροφό μας στην οικογένεια μας και τον κύκλο μας θα αποτελέσει αργότερα την άποψη που θα καλλιεργηθεί ως προς το πρόσωπό του. Καλό θα ήταν λοιπόν να γίνουμε πιο επιλεκτικοί στο προσωπικό υλικό που μοιραζόμαστε με άτομα εκτός της σχέσης μας. Όσο δίνουμε υλικό σε άτομα έξω από τη σχέση μας για το τι συμβαίνει εντός της, τόσο παροτρύνουμε τους άλλους να μας δώσουν συμβουλές – και μάλιστα λαθεμένες – και τόσο απομακρυνόμαστε από το σύντροφό μας.

Τα ποσοστά δυσαρεστημένων ανθρώπων μέσα σε σχέση έχουν πλέον αυξηθεί δραματικά. Το ίδιο δραματικά έχουν αυξηθεί και τα διαζύγια, επιβεβαιώνοντας ότι η ανθρώπινη φυλή “πάσχει” στον κλάδο των σχέσεων. Σήμερα, αρκετοί άνθρωποι παραμένουν σε μια σχέση ενώ δεν είναι ικανοποιημένοι, άλλοι επειδή φοβούνται τη μοναξιά, άλλοι γιατί δε θέλουν να μπουν πάλι στη διαδικασία του dating. Άλλοι πάλι εγκαταλείπουν το πλοίο μετά από πολύ πόνο ή πριν καλά - καλά γνωριστούν με το σύντροφό τους. Αν κάθε σχέση που μοιάζει να έχει φτάσει στο απροχώρητο δεν είναι πάντα στο τέλος της, ενώ άλλες σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης όση προσπάθεια και αν καταβάλλουμε, τότε πώς ξέρουμε αν έχει έρθει η ώρα να μείνουμε ή να φύγουμε από τη σχέση μας;